นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจอมเกเร
หมาจอมเกกมะเหรกตัวหนึ่งถูกใจวิ่งไปกัดราษฎรเวลาเขาเผลอ ผู้ครอบครองก็เลยนำลูกพรวนมาแขวนคอมันไว้ เพื่อคนได้ยินเวลามันวิ่งเข้าไปใกล้ แต่ว่าเจ้าหมามีความคิดว่าเขาให้มันเป็นของขวัญมันจึงวิ่งทำเสียงกรุ๊งกริ๊งอวดไปทั่วตลาด หมาเฒ่าตัวหนึ่งมองเห็นมันวิ่งแบบนั้นก็เลยถามมันว่า “เพราะเหตุไรเจ้าถึงวิ่งสั่นลูกพรวนไปทั่วแบบนี้ล่ะ” มันตอบกลับไปว่า “เพื่อทุกคนได้ยินเสียงอันเพราะของมันอย่างไรล่ะ” หมาแก่หัวเราะในความโง่ของมัน “เจ้ารู้ผิดแล้วล่ะเจ้าสุนัขน้อย ไม่มีผู้ใดชื่นชอบเจ้าหรอก ผู้ที่ได้ยินเสียงลูกพรวนของเจ้ามีแม้กระนั้นจะวิ่งหนีกันทั้งหมด เพราะเหตุว่าเขากลัวว่าเจ้าจะไปรังควานเขาต่างหาก”
:: นิทานหัวข้อนี้สอนให้ทราบดีว่า ::
คนเขลามักพึงใจกับเกียรติศักดิ์ในทางที่ไม่ดีของตัวเอง
:: พุทธภาษิต ::
โลโภ โทโส จ ขุ่นเคือง จ ปุริสํ ขว้างปเจตสํ
หึสนฺว่ากล่าว อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ.
โลภะ ความโมโห โมหะ มีเหตุมาจากตนเอง ย่อมเอารัดเอาเปรียบผู้มีใจเลวทราม
ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่โดยเหตุนี้
(พุทฺธ) ขุ. อิตำหนิ. ๒๕/ ๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๘.
