หนูนาชวนหนูเมืองมาเที่ยวบ้านไร่ของมันและเตรียมอาหารต้อนรับอย่างดีไว้ให้กับเพื่อนรักของตน ทั้งธัญพืช เชอร์รี่ แต่เมื่อหนูเมืองเห็นกลับเชิดใส่และพูดว่า “มีแต่อาหารแย่ ๆ ทั้งนั้นเลย ข้าว่าเจ้าเข้าเมืองไปกับข้าดีกว่า ที่นั่นมีอาหารดี ๆ อร่อย ๆ เต็มไปหมด” หนูนาจึงตัดสินใจเข้าเมืองตามเพื่อนไป มันตื่นตาตื่นใจกับเมืองใหญ่มาก หนูเมืองจึงพูดว่า “เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าในเมืองน่ะสุขสบาย”
จากนั้นทั้งสองก็พากันเข้าบ้าน ที่นั่นมันพบอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ หนูนาตื่นเต้นมาก ขณะที่ทั้งสองกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แมวตัวหนึ่งก็กระโจนขึ้นมาบนโต๊ะหวังจะจับพวกมัน หนูทั้งสองตกใจจึงพากันวิ่งหนีสุดชีวิต เมื่อหนีออกมาพ้นหนูนาจึงบอกเพื่อนว่า “ชีวิตในเมืองนั้นสุขสบาย มีอาหารอร่อยให้กินเต็มไปหมดก็จริง แต่ถ้าต้องอยู่อย่างหวาดกลัวเช่นนี้ ข้าขอกลับไปใช้ชีวิตอดอยากที่บ้านไร่อย่างเดิมดีกว่า”
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อยู่อย่างยากไร้แต่ปลอดภัย ย่อมดีกว่าอยู่อย่างสุขสบายแต่เต็มไปด้วยความอันตรายรอบตัว
:: พุทธภาษิต ::
น เว อนตฺถกุสเลน อตฺถจริยา สุขาวหา.
การประพฤติประโยชน์กับคนไม่ฉลาดในประโยชน์ ไม่นำสุขมาให้เลย.
ขุ . ชา. เอก. ๒๗/ ๑๕.
